DE BENEN MOESTEN WEER HARD WERKEN

Hallo allemaal,
Het is zaterdagavond 16 november en hier volgt weer een berichtje van ons na een enerverende dag. Voordat we gisteren gingen slapen, hadden we besloten om vanochtend een wandeling te gaan maken en dat doe je niet midden op de dag. We hadden dus de wekker gezet om 07.15 uur, want we wilden uiterlijk om 08.30 uur de wandeling starten. We waren iets voor de wekker wakker en hebben onze gebruikelijke ochtendrituelen uitgevoerd, maar nu moest er ook ontbijt klaargemaakt worden. Met vereende krachten is dit allemaal gelukt en om 08.30 uur sloten we de auto af om een wandeling van ruim 4 kilometer te maken. Het is inmiddels toch al ruim 25 graden. We gaan naar het “fort” lopen. Dit “fort” is in de Tweede Wereldoorlog gebouwd en er stonden twee kanonnen om de Japanners op afstand te houden bij een eventuele invasie. Een fort kan je niet echt noemen, want er stonden hier en daar wat gebouwen, of wat ervan over was. De wandeling begon vrij makkelijk. Het pad liep wel omhoog, maar het was aangestampt gravel en/of zand. Hier konden we al wandelend om ons heen kijken op zoek naar koala’s die hier zouden moeten zitten. Op een gegeven moment zagen we een koala zitten in een boom en gelijk werd de fotocamera tevoorschijn gehaald en werden er de nodige foto’s gemaakt. Daar zullen ook wel weer de nodige van weggegooid worden. Het was in onze ogen nog geen volwassen koala, maar we kunnen het mis hebben. Vanaf hier was het nog een klein stukje vlak wegdek, maar toen begon het klimmen en klauteren. Vanaf dit punt konden we niet meer lopen en kijken tegelijk. Dus als we om ons heen wilden kijken, moesten we gaan stilstaan, want anders braken we één of ander lichaamsdeel. En laten we dat in deze fase van onze vakantie nog maar niet doen, de laatste dag van de vakantie zou minder erg zijn. We hebben tijdens het klimmen, klauteren en stilstaan géén andere koala meer gezien, maar het is ook vrij lastig om ze te ontdekken. We hadden wel diverse mooie vergezichten, maar we komen eigenlijk toch voor de koala’s. Het nadeel van alleen maar klimmen en klauteren, is dat als je hoogste punt hebt bereikt ook weer naar beneden moet. En de weg naar beneden is al even beroerd als de weg naar boven. De benen hebben alle luiheid er weer afgelopen en weten weer waar ze voor dienen. Op een gegeven moment kwamen we weer uit op het punt waar het wegdek weer vlak was en hier konden we weer gewoon lopen en kijken. De koala die we op de heenweg hadden gezien, zat nog steeds in dezelfde boom. Dan toch maar weer wat foto’s maken, want het blijven leuke beestjes. Je zou ze zo in je tas willen stoppen, maar dat kan niet. Bij de auto waren we bezweet, maar voldaan want we hadden een koala gezien en nu in het wild. Niet zoals in Kuranda in een soort dierentuin. Hierna zijn we doorgereden naar Horseshoe Bay en hebben hier lekker op een terrasje gezeten met een lekkere bak koffie en thee. Na deze stop zijn we weer in de auto gestapt en zijn we naar Picnic Bay gereden en dat is het plaatsje aan het andere eind van de weg. Hiertussen liggen Arcadia en Nelly Bay, en dan heb je alle plaatsjes van Magnetic Island wel gehad. In Picnic Bay was weinig te beleven of het moest zijn dat we nog een wandeling gingen maken, maar daar hadden we weinig zin in bij 30+ graden. Toen zijn we maar teruggereden naar ons huisje en zijn meteen naar de “bakery” gereden voor onze lunch. Deze bestond uit een lekkere pie, maar niet zo lekker als in de Blue Mountains, en als toetje een cheesecake. Hierna hebben we onze zwemkleding aangedaan en hebben ons afgekoeld in het zwembad dat bij ons huisje hoort. En dan lekker opdrogen op de veranda voor ons huisje met uitzicht op zee. In de verte zagen we op het vasteland diverse rookpluimen dus we vermoeden dat daar bosbranden zijn ontstaan, maar waarschijnlijk in ontoegankelijk gebied. Tegen het eind van de middag hebben we ons omgekleed voor het avondeten, want we hadden geen zin om zelf te koken. We hadden gelezen dat in Arcadia, bij Geoffrey Bay, rotskangoeroes zouden zitten dus we gaan daar eerst kijken. Aangekomen bij Geoffrey Bay hadden we zoiets van waar zitten deze rotskangoeroes, want het is hier alleen maar strand. We hebben even zitten dubben of we uit zouden stappen of dat we zouden doorrijden naar Horseshoe Bay voor ons avondeten. Het is doorrijden geworden, maar we zagen zeer gauw een zijweg die langs rotsen voerde en wij zijn hier meteen ingereden. In het begin vroegen we ons af waar deze weg ons heen zou leiden, maar uiteindelijk kwamen we toch op een soort parkeerplaatsje bij een “boatramp”. Tijdens het parkeren zagen we de eerste rotskangoeroe en zijn toen gauw uitgestapt. We zagen op diverse rotsen diverse rotskangoeroes zitten en hebben ook hier weer de fotocamera gepakt en weer de nodige foto’s gemaakt. Er kwamen steeds meer rotskangoeroes tevoorschijn en de camera bleef maar klikken. Dat wordt weer de nodige foto’s weggooien. Op een gegeven moment hadden we het wel gehad mede doordat het steeds drukker werd met mensen. We zijn doorgereden naar Horseshoe Bay en hebben hier heerlijk gegeten en ook hier hebben we nog even stil gestaan bij het feit dat we vandaag zowel een koala als rotskangoeroes hebben gezien. We kunnen steeds meer beesten van ons lijstje afstrepen die we willen zien. Na het eten zijn we op ons gemakje teruggereden naar ons huisje om hier het verslag te schrijven en nog leuker, de foto’s van vandaag nog eens te bekijken. Mochten er, ondanks de spellingcontrole, toch nog taalfouten in het verslag staan dan wordt dat veroorzaakt door het lawaai van buiten dat ons afleidt. Het lawaai komt van een soort vogel, waarvan wij de naam niet weten en die we ook niet gezien hebben, want ze maken alleen het lawaai als het donker is en dus ook ’s nachts. Het geluid lijkt op een mager speenvarken dat zonder verdoving geslacht wordt. Wat de dag van morgen gaat brengen weten we nog niet, maar dat zien we morgen wel en jullie lezen het in het volgende verslag.
Groetjes vanaf een nog steeds warm en zonnig Magnetic Island,
Mariëtte en Paul.