LITTLE BLUE PENGUIN
Door: Paul en Mariëtte van der Meij
Blijf op de hoogte en volg Mariette en Paul
06 December 2019 | Australië, Bicheno
Hierbij weer een berichtje van ons op donderdagavond 5 december, hoewel dit later verstuurd zal worden. Zoals we gisteren hadden aangegeven zouden we vandaag naar het zuiden gaan om daar een Nationaal Park te bezoeken en wel het Freycinet NP. Omdat we dit op eigen gelegenheid doen, hoeven we onze wekker niet te zetten en kunnen we ’s ochtends gewoon lekker rustig aan doen. Het ontbijt hebben we zelfs buiten op het terras kunnen nuttigen dus het gaat goed met het weer. Na het ontbijt zijn we naar het zuiden gereden waar we in het Freycinet NP naar Wineglass Bay willen. Na een rit van een half uurtje kwamen we aan bij het Visitor Centre en hebben hier weer de toegangskaarten voor het NP gekocht. Zonder deze kaarten kan je het NP ook gewoon inrijden, maar heb je kans op een boete als ze je betrappen en daar hebben we geen zin in. Vanuit het Visitor Centre zijn we doorgereden naar de parkeerplaats waar de wandelingen naar Wineglass Bay beginnen. De wandeling kon beginnen en in het begin ging het allemaal heel regelmatig omhoog, maar daar kwam halverwege toch wel even verandering in. Het ging nu een stuk steiler omhoog dan in het begin en er waren treden gemaakt van rotsblokken dus het lopen ging ook wat moeizamer. Op een gegeven moment hadden we de keuze om naar het uitkijkpunt te lopen of naar het strand van Wineglass Bay zelf. Het was een lastige keuze, want op het uitkijkpunt had je een overzicht van de baai en als je naar het strand ging dan was je bij de baai. Het feit dat je naar het strand een pad had met ongeveer 1000 treden naar beneden, en dus ook weer omhoog, was van doorslaggevende aard dat we voor het uitkijkpunt hebben gekozen. Hier aangekomen had je inderdaad een heel mooi uitzicht over de baai, maar het had nog mooier kunnen zijn als de zon haar gezicht liet zien. Dan wordt het water mooi blauw gekleurd en wordt ook het zand lichter van kleur. Maar zoals we al eerder hebben geschreven, hebben we het weer niet in de hand. Na ongeveer 15 minuutjes hier bij het uitkijkpunt te hebben genoten van het uitzicht en misschien net zo belangrijk het uitrusten van de klim, zijn we teruggelopen naar de auto. Onderweg kregen we een paar spettertjes op ons hoofd, maar dat mocht de pret niet drukken, want de temperatuur is gewoon weer lekker 20 à 21 graden. Terug bij de auto hebben we besloten dat we eerst naar Coles Bay rijden om de inwendige mens te versterken en dat we daarna nog een wandeling gaan doen in het Freycinet NP. We volgden de bij Coles Bay de borden “town centre” en dachten dat we hier de nodige eet- en drinktentjes zouden tegenkomen. Maar dat viel vies tegen, want er waren er maar twee. De keuze is gevallen op het cafeetje met een overdekt terras en dat was maar goed ook, want opeens kwamen er een paar kleine, maar pittige buien over. Tegen de tijd dat wij onze koffie en thee op hadden, was het inmiddels weer droog en konden we weer op pad. We zijn naar Cape Tourville gereden en hebben hier een makkelijke wandeling om de vuurtoren, die daar staat, gelopen. Vanaf het pad had je wederom mooie uitzichten richting Wineglass Bay. Toen we weer in de auto zaten op weg naar onze volgende wandeling begon het weer te regenen en besloten we om maar terug te gaan naar ons huisje. Terug bij ons huisje is Mariëtte door de tuin naar de waterkant gelopen en zag op de rotsen weer een pinguïn. Ze kwam gauw terug om het fototoestel te halen, maar bij terugkomst, samen met Paul, was de pinguïn gevlogen. Niet letterlijk natuurlijk, want zoals jullie allemaal weten kan een pinguïn niet vliegen. Op de terugweg naar het huisje liepen we langs bosjes en het rook er niet erg fris en we zagen witte uitslag van de pinguïnpoep. Paul ging door zijn knieën om op onderzoek uit te gaan en zag in de bosjes een nest met een pinguïn erin. Mariëtte wilde dit ook zien en ging ook door haar knieën en zo genoten we allebei van dit beestje. We zijn er inmiddels achter dat dit een “Blue Penguin” of “Little Penguin” was. Dit zijn de kleinste pinguïns die er zijn. Ze worden 30 à 35 cm groot en wegen 1 à 1,5 kg. Daarna hebben we nog even wat verder gezocht in de tuin en de omringende bosjes, maar we zagen geen andere nesten. De rest van de middag hebben we lekker doorgebracht met het lezen van onze boeken. Aan het eind van de middag, begin van de avond, zijn we op pad gegaan om te kijken of we ergens wat konden eten en dat is inderdaad gelukt. Na het eten zijn we teruggegaan naar ons huisje en zijn ons gaan omkleden voor de activiteit van vanavond. We gaan namelijk een tour maken waarbij we de kleine pinguïns, “Blue Penguin” of “Little Penguin”, uit het water zien komen. We moesten om 20.45 uur bij het kantoortje zijn en reden rond 21.15 uur weg met een bus. We gingen naar een plek waar een hele pinguïnkolonie was. We mochten geen fotocamera, telefoon of videocamera mee, want het licht van de apparaten verstoort het zicht van de pinguïns. De paden waar we over liepen, waren wel spaarzaam verlicht en de gidsen maakten gebruik van zaklantaarns. Er werd gebruik gemaakt van geel licht en hier hadden de pinguïns geen last van, althans dat werd ons verteld. We zagen de kleine pinguïns aan land komen en over het strand waggelen om uiteindelijk over de rotsen en door de struiken naar hun nesten te gaan. Onze gids vertelde diverse dingen over de pinguïns en al die tijd moesten we alert blijven dat we niet tegen deze kleine beestjes aanliepen. Als we stilstonden, moesten we ook met de benen een beetje wijd staan zodat de pinguïns er eventueel tussendoor konden waggelen. Dit is ook een paar keer gebeurt. Na ongeveer 45 minuten hadden we een rondje gelopen en werden we met de bus teruggebracht naar het kantoortje waar onze auto stond. Hierna zijn we teruggereden naar ons huisje en toen we in de straat reden, zagen we zo’n kleine pinguïn in de berm staan. Dus ook hier hebben ze hun nesten gemaakt. Ook al mochten we geen foto’s maken voor het nageslacht hebben we ontzettend genoten van dit uitstapje. Als je al die kleine beestjes zo bij elkaar zag waggelen dan wil je er wel naar blijven kijken. We hebben wel een emailadres gekregen, waar we een mailtje naar toe kunnen sturen en dan krijgen we aantal foto’s toegestuurd. Dan hebben we toch nog wat. Morgen gaan we naar het noorden om te kijken wat daar te zien is en zoals jullie inmiddels weten, vertellen we daar later over.
Groetjes vanaf een zonnig Tasmanië,
Mariëtte en Paul.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley